फडताळात एक गाठोडे आहे; त्याच्या तळाशी अगदी खाली
जीथे आहते जुने कपडे, कुंच्या, टोपडी शेले शाली
त्यातच आहे घडी करुन जपनू ठेवलेली एक पैठणी
नारली पदर, जरी चौकडी, रंग तीचा सुंदर धानी.
माझी आजी लग्नामध्ये ही पैठणी नेसली होती
पडली होती साऱ्यांच्या पाया हाच पदर धरुन हाती
पैठनीचया अवती भवती दरवळणारा सुक्ष्म वास,
ओळखीची ..अनोळखीची ..जाणीव गूढ़ आहे त्यास.
धुप.. कापूर..उदबत्यातून जलत गेले कीती श्रावण
पैठनीने या जपले एक तन एक मन ..
खस-हीन्यात माखली बोटे पैठणीला केव्हा पुसली
शेवंतीची, चमेलीची आरास पदाआडून हसली
वर्षामागून वर्षे गेली, संसाराचा स्त्राव झाला,
नवा कोरा कडक पोत एक मउपणा ल्याला
पैठणीच्या घडीघडीतून अवघे आयुष्य उलघडत गेले
अहेवपणी मरण आले, माझ्या आजीचे सोने झाले.
कधीतरी ही पठैणी मी धरते उरी कवळून
मऊ-रेशमी स्पर्शामध्ये आजी भेटते मला जवळून
मधली वर्षे गळून पडतात, कालपटाचा जुळतो धागा
पैठणीच्या चौकडानो आजीला माझे कुशल सांगा....
शांता शेळके
